Een hart operatie? Nee, komt nu even niet uit.

Vorige week was het alweer 10 jaar geleden dat ik voor het laatst een open hart operatie heb gehad. Wat lang, denk ik terwijl ik dit typ. Wat gek dat je dit überhaupt typt, denk ik al snel daarna. Alsof het de normaalste zaak is om dit als 25 jarige zo neer te zetten. Voor mij is het wel de normaalste zaak van de wereld. Ik weet niet beter. Wat overigens niet wegneemt dat het niet spannend of eng is. Dat is het soms wel. Heel erg. 

Het is juni als ik een appje van mijn moeder krijg met de mededeling dat er post voor mij is. Ik zit aan de andere kant van het land en aan de enveloppe zie ik dat het van het ziekenhuis is. Wat gek, denk ik. Ik zou nog helemaal niet opgeroepen moeten worden, toch? Maar het kan haast niks anders zijn dan een oproep voor mijn volgende controle bij de cardioloog. Ik vraag mijn moeder het open te maken en het blijkt inderdaad een oproep te zijn. Al over 3 weken. Ik ben in de war. Ik had de oproep pas over zo'n 3 maanden verwacht. Stiekem had ik zelfs rekening gehouden met een uitloop, gezien de meeste poli's in Nederland door Covid-19 een lange wachtlijst hebben opgebouwd. 

Maar nee, ik word eerder dan ik dacht verwacht bij mijn cardioloog. Na de brief besloop me een gevoel van angst. Wat als...? Ik wéét dat ik een keer te horen krijg dat ik weer naar die operatietafel moet. Overal lees ik dat zo'n klep als wat ik heb, een biologische klep van een rund, zo'n 10 tot 15 jaar meegaat. 'Maar bij jonge mensen wat korter'. Maar wat is jong? Ben ik jong? Of bedoelen ze met jong een kind van de basisschoolleeftijd? En wat is korter? Een halfjaar? 3 jaar? 5? Het verschilt natuurlijk per persoon en het is soms gewoon onvoorspelbaar. Het lichaam is onvoorspelbaar. Ik voel steeds vaker druk op mijn borst, is dat een teken? Of juist niet? De vorige keer dat het niet goed was, zo'n 10 jaar geleden dus, merkte ik helemaal niks. Toch was het niet goed. Zou dat deze keer ook weer zo zijn? Mijn conditie en energie zijn wel een stuk minder, maar eigenlijk is dat al sinds die operatie zo. Je ziet het al, mijn hoofd draait overuren. En dat alleen al door een brief.

Ook iets wat ik denk bij het krijgen van zo'n brief is; nou, ik hoop niet dat het dit jaar al zover is want dit jaar wil ik graag afstuderen. Het liefst volgend jaar ook niet want dan ga ik waarschijnlijk of werken of begin ik aan een nieuwe studie (ja, nog één, ambitieus hè!), dus dat komt eigenlijk ook niet uit. En in dat jaar daarop eigenlijk ook niet want..., en zo heb ik elk jaar wel een reden waarom zo'n ingrijpende operatie nu ècht even niet uitkomt. Maar, komt zoiets eigenlijk een keer wèl uit? Ik denk het niet.

Zelf denk ik dat dit mechanisme, het denken van 'het komt nu niet uit', een soort overlevingsstrategie is. Om maar niet aan de èchte, diepe angst te denken. De beelden van de vorige keer die dan weer naar boven komen. De angst die ik toen voelde toen het ècht heel slecht ging. De pijn die ik toen had. 

Gelukkig bleek het ook dit jaar nog stabiel te zijn. Het klinkt niet zoals een normaal hart, maar wel als mìjn hart. Ik moet nog wel wat vervolgonderzoeken maar ook dat komt vast goed, al zou het ook wel fijn zijn om te weten waar die dagelijkse druk op de borst vandaan komt.  Afwachten. Het is en blijft spannend en onnatuurlijk. En eerlijk? Die operatie komt dit jaar gewoon ècht niet zo goed uit ;-) 

Liefs,

Denise