woensdag 16 september 2015
5 jaar later
16 september 2010. Een dag die ik nooit zou vergeten. Net als de dagen en weken die daar op volgden. Een dag vol spanning, angst, je totaal overlaten aan doktoren en machines en wakker worden met een lichaam vol draadjes en weinig controle over wat je doet. De dag van mijn 3e hart operatie.
Het litteken is nog steeds goed zichtbaar zoals je kan zien op de foto, al is daar 3,5 jaar geleden wel wat aan gedaan. Zonder resultaat. Het is een teken dat ik sterker ben dan datgene wat mij probeerde kapot te maken en het hoort bij mij. Dus het geeft niet.Het is wat het is.
Ik kan wel zeggen dat ik een engeltje op mijn schouder heb. Ik leef nog. Dat had heel goed anders kunnen zijn en dat besef ik me elke dag. De weken na 16 september leefde ik als iemand van minstens 80 jaar oud, zo voelde het. Ik liep met een gebogen rug, het hoogtepunt van de dag was een rondje in de rolstoel en toen ik eenmaal thuis was en naar buiten kon en mocht was het helemaal een feest. De eerste weken kon ik niks. Ik kon mezelf niet wassen, ik kon niet tandenpoetsen, ik kon niet (alleen) naar de wc.. Laat staan dat ik mezelf kon aankleden of mijn eigen make-up kon doen. Die afhankelijkheid was verschrikkelijk. Ik ben dolblij dat het maar heel even was maar ik besef me goed dat er helaas veel mensen zijn (van mijn leeftijd!!) die dit elke dag meemaken. Verschrikkelijk.
Het kan altijd erger. Dat weet ik. En dat heb ik ook vaak genoeg gezien. Daarom zou ik ook nooit denken 'waarom ik?' want ik ben blij met alles wat ik wel kan. En dat is zoveel. En ik kan daar alleen maar heel dankbaar voor zijn.
Je hart is één van de belangrijkste organen die je hebt. Zonder hart ben je niks. Als hartpatiënt ben je gewoon extra kwetsbaar. Daarom haal ik elk jaar de griepprik ( binnenkort mogen we weer brr), laat ik netjes een ecg maken als het gevraagd wordt ( best vaak) en zit ik braaf te wachten in de wachtkamer van de cardiologie afdeling tussen voornamelijk bejaarden. Maar dat geeft niet. Want ik leef nog.
Die bezoekjes aan het ziekenhuis vond ik trouwens nooit zo erg. Vooral niet toen ik nog onder behandeling stond van het UMCG. Het was best een stukje rijden en doordat mijn afspraken vaak op de meest onhandige tijdstippen vielen maakten we er maar gelijk een leuk dagje van. Lekker lunchen, uiteten of wat winkels bezoeken terwijl mijn klasgenootjes op school zaten. Vervelend hoor, hartpatiënt zijn ;-). ( Het was die dagen niet alleen maar fun hoor. Veel onderzoeken en controles. Dus die leuke dingen er om heen hadden we wel verdiend, en ik kon op zo'n dag toch niet meer naar school :-) )
September is de maand van hart- en vaatziekten. Het is doodsoorzaak nummer 1 bij vrouwen. Ik heb een aangeboren hartafwijking en dat is wel iets anders, maar toch vind ik het onwijs goed dat er aandacht aan wordt besteed. Elke dag overlijden er in Nederland namelijk 57 vrouwen in Nederland aan hart- en vaatziekten. 57 vrouwen. 57 moeders, zussen, dochters, vriendinnen, collega's. Elke dag overlijden er dus 2 schoolklassen aan vrouwen door een hart- en vaatziekte. Dat moet toch anders kunnen? Ik heb het ternauwernood overleefd. Door goede hulp en goede zorgen. Maar dat dat voor zoveel mede hart patiënten niet telt vind ik heel erg. Draag jij ook je steentje bij en doneer je ook wat aan de hartstichting zodat zij onderzoek kunnen doen en zo het overlijdensaantal drastisch kunnen verminderen? Een hartziekte kan namelijk iedereen treffen. Een oma van 80 met 3 kleinkinderen of een pasgeboren baby. Jou en mij.
Liefs,
Denise <3
Ps: Hier en hier schreef ik al wat meer over mijn hartafwijking. Voor vragen kan je altijd een reactie achterlaten onder deze post of mailen naar: denisemodderman@hotmail.com
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Wat een heftig stuk maar wat onwijs mooi geschreven. Ik ben heel blij dat je zoveel geluk hebt gehad! Wanneer de collecte langskomt ga ik zeker mijn steentje bijdragen.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel! Ah wat goed! <3
VerwijderenWat heb je dit onwijs mooi geschreven! <3
BeantwoordenVerwijderenThanks Mel <3
Verwijderen❤ mooi geschreven ❤
BeantwoordenVerwijderenHou van jou! X
Love youu <3
VerwijderenWow, wat een heftig verhaal. Erg mooi geschreven! x
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Chelsey <3
VerwijderenWat heftig zeg! Lijkt me niet niks. Gelukkig gaat het nu weer goed met je :) Je hebt dit persoonlijke stukje ontzettend mooi geschreven.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Nina <3
VerwijderenWauw, heftig verhaal zeg! Inderdaad naar om dat allemaal mee te maken als je zo jong bent. Ik vind het knap geschreven! Liefs
BeantwoordenVerwijderenDankje Iris <3
VerwijderenGoed dat je het onder de aandacht brengt! <3
BeantwoordenVerwijderenThanks! <3
VerwijderenWat, 57 vrouwen! Jeetje dat wist ik helemaal niet..
BeantwoordenVerwijderenHeftig hoor ...
Blijf je verhalen fascinerend vinden <3
Ja, veel hè! Ik schrok er ook echt van. Dankjewel <3
VerwijderenHeftig verhaal, maar heel mooi geschreven!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Birgit! <3
VerwijderenMooi geschreven!
BeantwoordenVerwijderenIk ben dan wel chronisch ziek, maar het is nooit levensbedreigend geweest bij mij en dat gaat het ook niet worden. Lijkt me heel heftig om dat wel mee te maken!
Dankjewel Leonie! Ah gelukkig is het niet levensbedreigend, maar chronisch ziek zijn is wel heel vervelend. Sterkte! <3
VerwijderenWauw, wat een heftig verhaal. Wij geven ieder jaar wat aan de hartstichting. Ik kwam je blog tegen op Twitter en raakte nieuwsgierig. Ik vind het knap van je dat je dit zo durft te vertellen. Ik herken me in heel veel punten omdat ik zelf ook een aangeboren hartafwijking met het VCF Syndroom (22q11ds) en heb ook 3 operaties gehad aan mijn hart toen ik nog jong was. Fijn om te lezen dat het nu goed met je gaat. Ik heb je andere artikelen ook gelezen en vind het nogmaals knap dat je het durft te vertellen. Ik ga je blog volgen want je hebt een erg leuke en fijne schrijfstijl! Je lay out vind ik er ook heel mooi uit zien. Mocht je een keertje willen praten met een mede hartpatiënt dan kun je me natuurlijk altijd mailen! ♡
BeantwoordenVerwijderenliefs
Dankjewel! VCF syndroom ken ik persoonlijk niet. Ik heb Tetralogie van Fallot. Lief van je! <3
VerwijderenWat heb je dit prachtig verteld! Mijn oma heeft dezelfde operatie gehad dus ik weet wat voor impact het heeft. Je bent heel sterk. <3
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Kim <3
VerwijderenJeetje wat heftig meid! Dikke respect voor jou en prachtig geschreven <3
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Priscilla! <3
VerwijderenWat ontzettend vervelend dat het jou is overkomen, maar wat goed dat je zo positief blijft! Ik heb heel veel respect voor je.
BeantwoordenVerwijderenLiefs,
Nadeche
Dankjewel Nadeche! <3
VerwijderenWat kun jij goed schrijven, Denise!! Wat een mooi verhaal!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Arnielle! <3
VerwijderenHeel heftig maar wel heel mooi en sterk hoe je hierover schrijft!!
BeantwoordenVerwijderenDankje Saskia! <3
VerwijderenWauw, wat een heftig verhaal! Maar mooi geschreven en fijn dat je er zo goed uit bent gekomen! Respect!
BeantwoordenVerwijderenThanks Linda! <3
VerwijderenHeftig, respect dat je hier zo over praat!
BeantwoordenVerwijderenLiefs Irene
xxxx
Dankjewel Irene! <3
VerwijderenWow, wat heftig! Ik vind het ook goed dat je hierover schrijft, zo kun je het beter verwerken. Lijkt me ook nog wel iets om te verwerken, maar volgens mij ben jij hartstikke sterk <3
BeantwoordenVerwijderenWat lief van je, dankjewel! Ja, veel over praten en schrijven helpt wel! <3
VerwijderenOh, wat heftig. Maar fijn dat het nu goed gaat.
BeantwoordenVerwijderenJaa heel fijn! <3
Verwijderen