Ik maakte er geen geheim van; wat wilde ik graag in het ziekenhuis werken. Graag was daarbij nog een understatement. Het was mijn grootste droom. Ik wilde zó graag mensen helpen. Na bloed, zweet en tranen, lukte het me. Ik bemachtigde een stageplekje op de kinderafdeling van een ziekenhuis. Mijn droom zou uitkomen! Toch bleek het niet mijn droomplek te zijn en heb ik de stage vroegtijdig afgebroken...
Ik vond het werken met kinderen erg leuk, ik doe niet voor niks een mbo opleiding en vervolgens een hbo opleiding in deze branche. Dus daar lag het niet aan. Ik vond het werken met kinderen die ziek zijn óók leuk. Ik werd altijd getriggerd door kinderen 'die iets hebben', daarom vond ik het speciaal onderwijs ook zo leuk. En dat maakte dat ik het ziekenhuis ook interessant vond, het is immers niet iets waar je dagelijks hoort te komen. Het team waar ik in terecht kwam was ook leuk en gezellig. Dus daar lag het ook niet aan. Maar hoe kwam het dan dat ik hier gewoon geen energie uithaalde? Ik heb hier echt lang over nagedacht en het is gewoon lastig antwoord op te geven. Naast dat ik gewoon ontzettend veel last had van faalangst denk ik dat ik met name het langdurige contact met de kinderen miste. Een band opbouwen. Op de afdeling waar ik stage liep was de gemiddelde lig duur 3 dagen. En vaak waren de kinderen die ik begeleidde na 1 of 2 dagen alweer weg. Heel fijn voor die kinderen natuurlijk, want je hoopt natuurlijk dat ze zo snel mogelijk weer naar huis mogen, maar voor mijzelf, voor die band, vond ik dat wel jammer.
Ik besloot na een halfjaar te stoppen. Doorzetten is absoluut iets wat ik vaak doe, maar soms moet je stoppen met doorzetten en kiezen voor je geluk. Ik besloot terug het onderwijs in te gaan. Iets waar ik al meerdere stages had gelopen en waarbij ik die band die je met de kinderen kunt opbouwen erg fijn vond. Voor het eerst in mijn schoolcarrière loop ik nu stage in het regulier onderwijs. Al staat dat door de Coronacrisis nu wat on hold. Het is soms even zoeken, want een pedagogiek stagiaire is nog niet erg bekend binnen het (regulier)onderwijs maar ik ga mij voornamelijk richten op de 1 op 1 begeleiding en de sociaal/emotionele ontwikkeling. Heel interessant vind ik. En als een leerling dan al vrij snel tegen je zegt dat ze 'niet wil dat je straks weer weggaat' weet je dat je een goede keuze hebt gemaakt.
Diep in mijn hart wil ik gewoon mensen helpen. En dan het liefst met dat wat mij zo heeft geraakt. Ik wil eraan bijdragen dat kinderen een leuke schoolperiode hebben, omdat het bij mij ( op de middelbare) niet altijd het geval was. Ik wil een oor zijn voor mensen die even willen spuien over hoe rot maar ook eng het soms is om een (chronische) ziekte te hebben, maar ook wat het je opbrengt. Omdat ik dat soms zelf zo heb gemist toen ik eigenlijk nog niet eens wist dat ik dat nodig had.
Dat ik dat eerste hopelijk kan doen door mijn stage in het onderwijs en dat tweede door mijn blog en Instagram vind ik alleen maar heel fijn. Ik krijg steeds vaker mailtjes van (de omgeving van) mensen met een aangeboren hartafwijking die me naar aanleiding van mijn blogs mailen en dat vind ik zo bijzonder (tof)! Ik wil gewoon mensen helpen en dat ik dat op verschillende vlakken van mijn leven kan en mag doen maakt dat ik mijn droom aan het waarmaken ben, alleen niet op de plek waarvan ik het altijd heb gedacht.
Wat is jouw droom?
Liefs,
Denise
Geen opmerkingen:
Een reactie posten