Dat het leven niet gaat zoals we hoopten of waarvan we van hadden gedroomd zouden we allemaal wel eens hebben ondervonden. Bij mij is er de afgelopen jaren ook genoeg gebeurd die ik liever niet had willen meemaken. Maar hoe graag ik ook overal de controle over wil hebben, dat kan nou eenmaal niet. In het leven zullen we tegenslagen kennen. Diepe dalen waar we soms niet al te makkelijk uit komen, hoe hard we ook ons best doen om naar boven te klimmen. Of we boven komen is misschien niet eens het belangrijkste, maar wel hoe we dat doen.
Je hebt altijd een keuze, je kunt in het dal blijven zitten en jezelf continue blijven afvragen waarom uitgerekend jij in dat dal moest vallen. Óf je kan die energie steken in het maken van een trap om uit dat dal te klimmen. Je hebt soms simpelweg geen invloed over hoe snel dat gaat en of je er überhaupt uitkomt. Soms gaat het wat moeizamer, hoe hard je het ook probeert. Maar dan nog moet je alles proberen. Als het niet lukt met een trap, misschien kan je dan wel een touw maken? Lukt dat ook niet? Jammer. Maar dan niet alsnog gaan zitten en balen 'waarom in vredesnaam JIJ. Dat het zo oneerlijk is.' Ja, want dat is het. Het is ook oneerlijk. Maar bij dat keer op keer denken helpt je niet om uit het dal te komen.
Voorbeeldje: ik ga een avondje weg. Ik weet van te voren dat het mij veel energie ga kosten en dat ik er de rest van de week extra last door kan krijgen. Ik wil toch graag gaan omdat ik weet dat (mits ik me op de dag zelf wel oké genoeg voel natuurlijk ) alles bij voorbaat afzeggen op meerdere vlakken niet goed is voor mij. Ik heb een leuke avond, maar de tijd erna merk ik dat me lichamelijk toch zwaarder viel dan ik van te voren had gedacht, zwaarder dan de vorige keer ook. Tuurlijk vind ik dat rot. Maar nu kan ik blijven balen, of ik ga door en spaar daarmee veel energie waardoor het de volgende keer misschien wel weer meevalt.Het is goed om te zien dat het niet goed gaat, om het even te benoemen, om hulp te vragen misschien, maar het daarna gewoon maar accepteren. Veel meer kan je niet doen, toch?
Je hebt nou eenmaal geen keuze of je gezond of gelukkig bent. Dingen overkomen je, je kan een (mentale) ziekte krijgen of je maakt iets heftigs mee en dat is ronduit erg vervelend. Maar je hebt wel een keuze hoe je daarmee omgaat. Nogmaals, natuurlijk mag je balen. Boos worden, verdrietig zijn, moeilijke dagen hebben. Maar je telkens afvragen waarom jij? Nee, dat heeft geen zin. Echt niet. Er spelen op dit moment ook wat dingen ( de pijn) waarbij ik hopelijk over niet al te lange tijd wat duidelijkheid uitkomt. Wat er ook uit mag komen, dat is dan maar zo. Juist omdat ik al zoveel overwonnen en tegen aan het vechten ben, kan dit er ook nog wel bij. Je weet pas hoe sterk je bent als je niet anders kan. <3
Probeer elke dag te gaan slapen met het idee dat het morgen zomaar beter kan worden. Sta elke dag op met het idee dat het een goede dag gaat worden. Ook al geloof je het zelf niet echt. Onthoud dat elke dag die je hebt overwonnen er weer één dichterbij de dag dat alles beter is, hoe ver die dag ook lijkt te zijn. Je kan meer dan je denkt.
Ik ben benieuwd naar je mening. Hoe kijk jij hier tegen aan?
Liefs,
Denise
ps; Ik vond dit stukje uit The Climb van Miley Cyrus er wel bij passen.
There's always gonna be another mountainI'm always gonna wanna make it moveAlways gonna be an up-hill battleSometimes you gonna have to loseAin't about how fast I get thereAin't about what's waiting on the other sideIt's the climb
Heel mooi geschreven en ik ben het er ook helemaal mee eens! Toen mijn vader in 2009 was overleden aan kanker, dacht ik ook zat keren: waarom nou weer MIJN papa? Eigenlijk best egoïstisch, want zoiets gun je echt niemand. Maar je hebt gelijk, door dat soort dingen te denken kom je niet verder. Het gaat erom hoe je ermee omgaat. En elke dag sta ik nog steeds op, ruik ik de verse wafels van mijn vader jammer genoeg weer niet en wordt ik weer aan de vreselijke tijd herinnert. Maar het motiveert mij ook om gewoon door te gaan. We mogen blij zijn dat we uberhaupt wakker worden en het enige wat je kan doen is het beste te halen uit je dag.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel! Ik begrijp je gedachten ook wel hoor, vooral met een overlijden is het heel moeilijk. Ik heb het dan nooit weer echt egoïstisch gevonden, maar hoe je het omschrijft is dat het misschien inderdaad wel. NIEMAND verdiend het om iets heftigs mee te maken. Ik vind dat je het echt onwijs knap doet, wat je hebt mee gemaakt is echt niet niks en hoe je er mee omgaat is echt bewonderenswaardig. Jij zal ook vast je moeilijke perioden/dagen hebben en dat mag natuurlijk ook.Ik kan het me ook niet voorstellen hoe het is om je vader te verliezen, maar het lijkt me vreselijk. Je bent super sterk!
Verwijderen❤��
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi geschreven <3
BeantwoordenVerwijderen