maandag 2 januari 2017

GUEST - Sabine zat in een verslavingskliniek

  Afbeeldingsresultaat voor we are all addicted to something that takes away the pain

Verslaving. Een gevoelig onderwerp waar een mega taboe op ligt. Mensen noemen me verslaafd aan mijn telefoon of aan make-up, maar dat is natuurlijk helemaal niks in vergelijking met échte verslavingen. Verslavingen die je leven beheersen, die ervoor zorgt dat je nog maar een schim bent van wie je eerder was. Ik kan me er niks bij voorstellen. Sabine weet helaas heel goed wat een verslaving in houdt. Ik ken Sabine als een meisje dat veel heeft meegemaakt maar onwijs aardig, spontaan en lief is. Iemand die mij nog nooit kwaad heeft gedaan en al helemaal niet 'eng' is. Als je haar zou tegen komen zou je echt niet denken dat ze verslaafd is. Maar het tegendeel is waar. Sabine is het voorbeeld dat verslaafde mensen echt niet altijd eng zijn of overlast veroorzaken. Ze is juist onwijs dapper door haar verhaal te vertellen en ze heeft een enorme kracht en doorzettingsvermogen om beter te worden en haar verslaving om te zetten in iets positiefs.  Daar kan ik alleen maar heel erg bewondering voor hebben. Lees hier haar verhaal:

Sabine; 

Toen ik 14 jaar was, werd ik gezien als een onhandelbaar meisje thuis, maar vooral op school. Ik zette mij af van alles en iedereen en deed precies waar ik zin in had. Ik hield mij nooit aan de regels, ging altijd over grenzen en had erg moeite met autoriteit. Op deze leeftijd kwam ik via een groepje ‘vriendinnen’ in aanraking met blowen. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik kreeg een enorm fijn licht gevoel en ik maakte me nergens zorgen om. Ik was toen al redelijk grenzeloos. Hoewel mijn vriendinnen heel voorzichtig een hijsje namen, omdat ze niet wisten welk effect het op hun zou hebben, was ik de enige die al meteen snel achter elkaar door bleef hijsen in de hoop dat ik snel wat zou voelen. Niet wetende dat dit voor mij het begin zou zijn van een lange weg richting een leven vol problemen. Ik werd verliefd op dit gevoel en ik begon steeds vaker te blowen. Eerst een paar keer per maand, al snel een paar keer per week.

Ongeveer na een klein jaar blowde ik 4 jaar lang (bijna) elke dag van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat door. Mijn vriendinnen keurden dit af, waardoor ik het stiekem in mijn eentje begon te doen. Na een tijdje begon ik ook met andere soorten drugs te experimenteren. Veel mensen om mij heen zagen dat ik af begon te glijden, behalve ikzelf. Zoals dat vaak met verslaving gaat. Ik gebruikte niet meer alleen in sociale gelegenheden, voor mijn plezier of omdat ik het lekker vond. Het ‘willen’ gebruiken, was een ‘moeten’ geworden. Ik kon niet meer functioneren als ik niet onder invloed was. Dan kon ik simpelweg de dag niet doorkomen.

Keer op keer mislukte mijn opleidingen die ik volgde. Ik was 18 jaar en ik hield het lang verborgen voor iedereen, althans dat dacht ik. Tot ik begin juli 2015 een interventie ( =in een situatie ingrijpen om te zorgen dat iets verandert) kreeg van mijn mentor en haar leidinggevende; ik moest hulp gaan zoeken, of ik was per direct niet meer welkom op school. (Ik volgde een opleiding tot maatschappelijk begeleider, terwijl ik zelf degene was die hulp nodig had). Ik ontkende alles, omdat ik zelf totaal geen probleem zag. Ook werd ik boos en zoals ik inmiddels gewend was, liep ik weg van deze confrontatie. Nog diezelfde dag stond er een preventiemedewerker van een verslavingszorginstelling voor mijn neus op school. Wederom ontkende ik alles, waar zij tot mijn grote verbazing doorheen prikte.

                        Afbeeldingsresultaat voor addiction quote


Bij drugsverslaving zag ik iemand voor me die met een naald in zijn arm onder de brug lag. Ik zag het stereotype ‘junk’ voor me. Ik functioneerde toch gewoon? Voor de buitenwereld was ik gewoon zoals elke meid van mijn leeftijd. Ik ging naar school, -kwam wel 9 van de 10 keer te laat én onder invloed- maar ik functioneerde voor mijn gevoel nog prima. Verslaafden zijn net als iedereen gewone mensen. Het komt in alle lagen van de bevolking voor; van bouwvakkers tot rijke zakenmannen- en vrouwen tot beroemdheden.
Ik was inmiddels een ster geworden in liegen, bedriegen, manipuleren, stelen, maar bovenal; mezelf voor de gek houden. Ik was mentaal totaal verstrooid.

Ondanks alle ontkenning, accepteerde ik hulp. Braaf ging ik elke week naar de verslavingszorginstelling. Ook hier loog ik over de hoeveelheid van mijn gebruik om er snel vanaf te zijn. Vaak nadat ik een gesprek had gehad, reed ik evengoed langs de coffeeshop om door te kunnen gebruiken. Na 4 maanden ambulante behandeling -en geen steek verder gekomen te zijn- stelde mijn behandelaar voor om intern naar een verslavingskliniek voor jongeren te gaan. Ik was 18 jaar en er was nog steeds niks van me terecht gekomen. Na lang twijfelen, heb ik deze kans aangegrepen. Op 20 november 2015 kwam ik op de detox-afdeling terecht, om lichamelijk te ontgiften van de drugs. 27 november ging ik naar de
jeugdafdeling, waar de behandeling zou gaan starten. De eerste paar maanden heb ik alleen maar in de weerstand gezeten. Uiteindelijk kreeg ik een spiegel voor en kwam mezelf hier enorm tegen. Pas na een paar maanden durfde ik te accepteren en hardop uit te spreken dat ik verslaafd ben. Uiteindelijk heb ik hier 8 maanden in opname gezeten. 28 juli 2016 werd ik positief ontslagen uit de kliniek. Ik ging terug naar huis en mijn omgeving waar het allemaal begon. Ik voelde me goed en had vertrouwen in de toekomst.

Ik kreeg een terugval in gebruik, waarna ik mezelf herpakte. Een paar maanden later kreeg ik wederom een terugval, waar ook is gebleken dat ik met alcohol mateloos ben. Op 2 januari 2017 ga ik terug in opname in dezelfde kliniek om weer wat dingen op de rit te krijgen. Ik ben inmiddels bijna 20 jaar, ik ben verslaafd, hard op weg naar herstel, ik heb elke dag een heftige strijd in mijn hoofd, waar de buitenwereld niks van merkt. Ik ben net als iedere meid van mijn leeftijd, alleen heb ik bepaalde levenservaringen die mij volwassener hebben gemaakt en die niet alleen slechte dingen geleverd hebben, maar ook veel goede dingen gebracht hebben door alles wat ik geleerd heb en nog steeds elke dag leer. Ook moet ik de rest van mijn leven elke dag alert blijven om terugval te voorkomen en om te kunnen gaan met trek momenten (= bijna onweerstaanbaar verlangen naar verdovende middelen). Soms wil ik nare gedachten en gevoelens nog steeds verdoven, waar weet dat er andere manieren zijn om hier goed mee om te kunnen gaan.

Hoe diep je ook zit, er is altijd verandering mogelijk. Zolang je het zelf maar wil! Waar een wil is, is een weg. Ook met zoiets als een verslaving, wat erg hardnekkig is. Als je verslaafd bent, ben je niet minder waard als een ‘gezond’ iemand. Je bent mens, en verslaving is slechts een stukje van een persoon. De weg naar verslaving is makkelijk, de weg terug is lang, hobbelig, turbulent, moeilijk en zwaar, maar níet onmogelijk! Uiteindelijk ben ik trots op wat ik bereikt heb. Dit is ongetwijfeld de zwaarste weg in mijn leven die ik heb afgelegd, maar ik ben trots op wat ik geleerd heb en waar ik nog steeds mee bezig ben en wat ik in januari ga voortzetten!

Wat misschien nog wel het belangrijkste is wat ik geleerd heb, is dat je je niks van mensen moet aantrekken die bevooroordeeld zijn wat betreft verslaving. Ik heb geleerd om te accepteren dat mensen die niet in mijn hoofd kunnen kijken en die nooit in zo’n situatie gezeten hebben, nooit voor 100% kunnen weten wat het precies is en hoe zoiets werkt.

Over ongeveer een jaar hoop ik andere jongeren te kunnen begeleiden die in dezelfde situatie zitten. Ik wil verslavingsvoorlichtingen gaan geven op scholen en in instellingen, en wellicht over een paar jaar als ervaringsdeskundige in een verslavingskliniek aan de slag gaan.

Ik ga leven in plaats van overleven.

Volg hier mijn traject in de wereld van verslaving en behandeling:

https://www.youtube.com/channel/UCHRLlEhHTYaz1Y-Se8pNoxg


Lieve Sabine, onwijs bedankt dat je je verhaal wilde delen. Ik hoop dat het een beetje bijdraagt aan het verminderen van het taboe rondom verslaving. Het is moeilijk om je er iets bij voor te stellen als je er zelf niet inzit, maar dit soort verhalen helpen zeker. Dankjewel!

Liefs,
Denise


Geen opmerkingen:

Een reactie posten