maandag 25 april 2016

Als toekomstige hulpverlener..



Ik ga straks als het goed is mijn laatste jaar in van mijn opleiding Pedagogisch medewerker jeugdzorg. Daarna wil ik graag nog HBO doen. Wat precies weet ik nog niet en daarom denk ik daar de laatste tijd veel over na. Wat wil ik nou precies doen? En waarom? Wat wil ik er mee bereiken?

Ik weet wel dat ik heel graag met kinderen en jongeren wil werken. En dat ik ze wil helpen. De hulpverlening in dus. Maar ja, dan heb je nog zovéél keus. In gastlessen op school leerden wij iemand kennen die zelf iets heeft opgericht omdat hij het niet eens was met de reguliere hulpverlening. Dat zette mij best aan het denken. Wat voor hulpverlener wil ik dan worden? Wil ik het zo doen als de wat ik zie of wil ik mijn eigen weg in gaan? 

Ik moet absoluut nog héél veel leren voor dat ik een goede hulpverlener zou zijn. Maar ik ben al wel aan het nadenken hoe ik wil zijn als hulpverlener. Wat wil ik doen? Wat wil ik vooral niet doen? Ik kijk dan vaak naar wat ik zelf fijn of juist absoluut niet fijn vind. Iedereen is natuurlijk anders, elk probleem is anders en heeft een andere manier nodig om geholpen te worden. Ik denk dat geen één hulpverlener iedereen kan helpen en dat geeft niet. Maar als ik ook maar één iemand een beter leven kan geven door mijn hulp is mijn missie geslaagd.





Vertrouwen is natuurlijk heel belangrijk als je mensen wilt helpen. Dat krijgen wij er op school echt ingestampt en heb ik zelf ook gemerkt, bijvoorbeeld in stage. Als de leerlingen of cliënten geen vertrouwen in je hebben is het heel moeilijk om voortgang te boeken. Wat natuurlijk ook heel belangrijk is, is dat mensen serieus genomen worden. Als je eerst iemand hebt waarvan een ouder pas is overleden en daarna komt iemand waar de goudvis van is overleden maar die wel heel verdrietig is, kan je moeilijk zeggen; 'je moet je niet zo aanstellen want diegene voor jou had het veel erger'. Al vind ik sowieso heel weinig dat mensen zich aanstellen, trouwens. Maargoed. Wat voor de één minder erg is, is voor een ander het einde van de wereld. Iets waar je als hulpverlener, en over het algemeen, echt rekening mee moet houden. En dat kan soms best lastig zijn. 

Daarin tegen vind ik dat je als hulpverlener ook moet zorgen dat diegene geen zelfmedelijden 'kweekt'. Iets waar menig hulpverlener wat mij betreft wél doet. Medeleven en begrip. Graag. Medelijden? Alsjeblieft niet! Ik kan er zó onwijs slecht tegen als een hulpverlener maar blijft zeggen hoeveel je hebt meegemaakt en hoe moeilijk je het hebt en dat je leven er écht heel anders uit hoort te zien op die leeftijd en ga zo nog maar even door. Serieus? Ik geloof écht niet dat je daar mensen mee helpt. Mij in ieder geval niet. Daar wordt je toch op geen enkel gebied beter van? Je raakt dan haast het eigenlijke probleem kwijt ( op een verkeerde manier) doordat je dan maar blijft denken hoe erg je het wel niet hebt, hoe zwaar je leven is en hoe oneerlijk het is dat jij dit moet meemaken. Dat kost zoveel energie. Energie die je beter kan steken in het herstellen. En te bedenken hoe dankbaar je mag zijn voor alles wat wel goed gaat en wat je allemaal nog wel kan. Hoe moeilijk dat soms ook is om te zien. 




Ik ben echt van mening dat ook niemand zielig is. Iemand maakt misschien iets mee wat zielig gevonden kan worden. Maar dat maakt je toch nog niet zielig? Ik denk juist dat je op zoek moet gaan naar wat wel goed gaat, je juist samen met je hulpverlener richt op de dingen die wél goed gaan en wat je wel kan doen, of op een andere manier. De kans is namelijk sterk aanwezig dat iemand met een hulpvraag dat een stuk moeilijker vindt om te zien. Dan ben je als hulpverlener toch juist de aangewezen persoon om diegene te helpen om te zorgen dat hij of zij het wel ziet? In plaats van keer op keer te bevestigen dat diegene het onwijs zwaar heeft en dat het allemaal zo moeilijk en oneerlijk is? Of ben ik nu veel te hard? Nogmaals, alles moet serieus genomen worden en dingen moeten ook niet gebagatelliseerd worden. Maar je hebt ook het andere uiterste. Als toekomstige hulpverlener hoop ik dat ik daar een goede balans in vind. 

Nog iets wat ik heel pijnlijk vind, is dat er hulpverleners zijn die dingen uit de weg gaan omdat ze te moeilijk zouden zijn. Hier kan ik zó boos om worden. Maak je het dan niet juist alleen maar moeilijker voor die persoon? Zo van; 'jij bent echt een hopeloos geval, met jou kunnen we niet werken dus hé zoek het zelf maar uit'. Als iets heel gecompliceerd is dan hebben die mensen toch juist hulp nodig, of zie ik dat verkeerd? Ook al heb je zelf niet helemaal het vertrouwen dat je iets tot het gewenste resultaat kan lijden, kan je toch wel ergens anders mee helpen? Je kan eerlijk zijn dat je het lastig vind, maar je dan voor de volle 200% procent inzetten om te zorgen dat je toch nog een beetje kan helpen. Ook al is het er alleen maar voor zorgen dat diegene ergens anders gepaste hulp krijgt. Dat is zoveel beter dan gewoon zeggen; 'red je er maar mee, we kunnen je niet helpen'. Iets wat helaas nog veel te vaak voorkomt. En wat ik écht niet kan begrijpen. Moeilijke dingen zie ik liever als een uitdaging. Het motiveert mij om er nog harder voor te werken en ik kan er met mijn hart niet bij dat je iemand zomaar op straat zet omdat het te moeilijk is. Je bent toch hulpverlener geworden omdat je mensen écht wil helpen? Als toekomstige hulpverlener wil ik er voor zorgen dat er dingen positief veranderen voor de cliënt. En dat gebeurd niet als je ze afwijst. 



Nogmaals. ik ben nog lange geen professionele, goede en ervaren hulpverlener. Maar ik denk dat het goed is om te kijken naar hoe je wilt worden en wat je wil bereiken met je toekomstige beroep. Ik heb liever dat ik er nu over nadenk, dan dat ik na 15 jaar baal dat ik het niet anders heb aangepakt. Ik vind dat als je met (kwetsbare) mensen gaat werken, je echt passie moet hebben om ze te helpen. Dat dit echt iets moet zijn wat je wilt doen en niet omdat je niks anders weet. Als hulpverlener heb je kans dat dingen positief kunnen veranderen voor iemand. iets wat soms broodnodig is. En soms heb je maar één kans. Die moet je dan ook goed benutten.

Dit is trouwens hoe ik er tegen aankijk. Ik zeg absoluut niet dat dit is zoals het moet zijn, want er zijn zoveel meer mensen die er zoveel meer verstand van hebben dan ik. Maar dit is hoe ik het wil gaan doen gebaseerd op persoonlijke ervaringen en wat ik heb gezien. Meningen verschillen, aanpakken verschillen. Behoeften verschillen. 

Wat wil jij bereiken met je (toekomstige) beroep?

Liefs,
Denise 

                                    Volg jij mij al op Bloglovin'Facebook en Instagram?

2 opmerkingen:

  1. Superknap dat je in ieder geval al helemaal op een rijtje hebt wat je als hulpverlener voornamelijk moet doen en kunnen. Ik hoop echt dat je je ambitie waar kunt maken <3

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat heb je dit allemaal goed verwoord! Ik zou aan de ene kant graag een hulpverlener willen zijn, maar ik denk dat ik het niet aankan. Waar ik enorm van baal! Want ik help heel graag mensen!

    BeantwoordenVerwijderen