zondag 31 mei 2015

Ik heb een koeienhartklep, en jij?

Bron
Ik merk dat ik best veel vragen krijg over mijn hart en de daar bij horende operaties. Hier  schreef ik al wat over het leven met een hartafwijking. Vandaag zal ik wat meer vertellen over een heftige gebeurtenis vlak na mijn 15e verjaardag. Ik schrijf dit niet om zielig over te komen, want dat ben ik niet. Ik schrijf dit om te laten zien dat gezond zijn niet vanzelfsprekend is en omdat sommige mensen veel vragen hadden over mijn operatie. Ik leef nu al bijna 20 jaar met een aangeboren hartafwijking en kreeg op mijn 15e voor het laatst een nieuwe hartklep. Kijk je mee?

Over het feit dat ik ooit weer eens geopereerd moest worden, werd nooit geheimzinnig gedaan. Hoe en wat was alleen nog een beetje onduidelijk. Totdat ik in voorjaar van 2010 weer naar het UMCG ging voor een controle. Ik had een andere cardioloog, en zij vertelde mij dat ze toch nog even wat meer onderzoeken wilde gaan doen omdat er iets veranderd zou zijn. Eind maart ging ik door de MRI scan en daar kwam uit dat het tijd werd voor mijn 3e operatie.

Mijn cardioloog was echt super aardig en legde alles goed uit. Ze nam alle tijd voor me en beantwoorde al mijn vragen. Zelfs een rondje over de afdeling waar ik zou komen te liggen ontbrak niet. Ik mocht ook zelf zeggen wanneer ik geopereerd wilde worden. We gingen nog op vakantie en ik zou aan het begin van de 3e klas op werkweek gaan, wat ik ook nog graag wilde meemaken. Toen ik op vrijdag thuis kwam van de Ardennen vertelden mijn ouders me dat de cardioloog had gebeld. Die woensdag zou ik opgenomen worden zodat ik die dag erna, op donderdag 16 september 2010 geopereerd kon worden.. Spannend!

Toch was het die donderdag nog spannend of ik wel echt geopereerd kon worden.. Er was nog maar één plekje op de IC zijn en ik moest daar sowieso naartoe. Gelukkig gingen de operaties van de genen voor mij helemaal goed zodat ik naar dat plekje op de IC kon na mijn operatie.

En een groot applaus voor mijn chirurg en zijn team, want ook mijn operatie was geslaagd! Ze hebben mijn longslagader wijder gemaakt en ik kreeg een nieuwe hartklep ( van een koe, want die paste goed! ). Ik mocht na 24 uur alweer van de IC af en naar de gewone afdeling. Ik zou op kamer 13 komen, wat mij direct een heel naar gevoel gaf. Ik had nooit wat tegen 13, maar ik had een ongelofelijk naar voorgevoel. Gelukkig mocht mijn moeder de eerste nacht bij mij slapen...

En zoals ik eng vaak dingen goed aanvoel, was ook deze keer mijn gevoel juist. Die nacht begon ik weer ontzettend veel pijn te krijgen. Ik gaf mezelf de meest vreemde diagnoses en had het niet meer van de pijn. Aangezien mijn motto Er komt altijd een morgen, ook na de langste nacht is, zette ik nog even door en werd het weer dag. Maar ook toen ging het niet beter. Ik werd naar de recovery ' uitslaapkamer' gebracht en kreeg een ruggenprik. Na een paar foute prikken en veel te lang te hebben gelegen was mijn lichaam op. Het kon niet meer. Ik kreeg er een longonsteking bij en dat was echt teveel voor mijn lichaam. Leek het. Ik dacht achteraf dat ik het allemaal gedroomd had, maar het blijkt dat ik écht al afscheid had genomen van mijn ouders. Ik werd weer met spoed naar de IC gebracht en aan de beademing gelegd. Aan de foto's te zien is mijn zusje toen nog extra op bezoek gekomen  - ik was zo ziek dat het niet zeker was of ik wel zou halen als ze wat dagen had gewacht- en was ik wakker- zij was gewoon naar school en logeerde bij een vriendinnetje, omdat ze nog vrij jong was en het niet fijn is om mij zo ziek te zien-. maar dat kon en kan ik me nog steeds niet herinneren. Ik vind het zo vreemd dat dat gewoon helemaal weg is!

Wonder boven wonder ging het toen het iets beter ging, ook best hard. Ik mocht na een tijdje weer naar de afdeling en terwijl de sonde mijn ergste vijand werd, doopte ik de morfine tot mijn beste vriend. Gekoppeld aan héél veel draadjes en apparaten die de grootste herrie maakten, bracht ik mijn dagen door met mijn gelukkig aardige ziekenhuisbuurjongen en mijn ouders die nauwelijks van mijn zijde weken - zo lief! Ze gingen alleen weg om even snel te eten of om te slapen in het Ronald McDonald huis-

Na veel oefenen met zitten zou er een fysio komen die mij weer een beetje zou leren lopen. Maar als ze dachten dat ik daar op ging wachten hadden ze het goed mis, hihi. Ik sjeesde binnen de kortste keren de gang over met mijn rolstoel en het (trap) lopen oefende ik ook wel even zelf. En trots dat ik was, hihi!

Je moet geloof ik minstens een week in het ziekenhuis blijven na zo'n open hart operatie. Bij mij werden het er twee, maar als je kijkt naar hoe ziek ik ben geweest, en dat ik het écht bijna niet had gehaald ( ik zou jullie de details verder besparen) dan is het echt snel gegaan! Natuurlijk was ik toen nog lange niet de oude en liep ik als een omaatje en was ik heel moe, maar toch. Mijn school werkte ontzettend fijn mee en ik kreeg toen ik het weer een beetje aankon een leraar thuis via een bepaalde stichting voor langdurige zieke leerlingen. Super fijn, en ik haalde zelfs 10en, yaay! Ohja, toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis hadden de buurtkindjes - en hun ouders natuurlijk-, het huis versierd, inclusief spandoek. Hoe tof was dat?!

En nu? Ik moet zeker weten nog een keer geopereerd worden omdat deze klep niet mijne hele leven meegaat. Maar wanneer is ook deze keer niet bekend. Het kan over 3 jaar, maar ook over 15 jaar zijn. Afwachten dus! Elke keer als ik in de spiegel kijk - en dat is best vaak, oops!- word ik door middel van mijn litteken  nog geconfronteerd met mijn 'verleden', De laatste operatie heb ik dus heel bewust meegemaakt - nouja, niet de operatie zelf natuurlijk, maar je begrijpt het-, en het heeft wel indruk op mij gemaakt. Toch ben ik echt onwijs dankbaar met het feit dat we hier in Nederland zo veel lieve en vooral goede doktoren en chirurgen hebben. Maar ook de verpleegkundigen op de IC en op de afdeling hebben onwijs goed voor mij gezorgd. Daar ben ik ze zo dankbaar voor! <3

Als je naar aanleiding van dit verhaal nog vragen hebt, laat ze gerust achter in de reactie's of stuur een mailtje naar blogbydeslie@hotmail.com. Je mag alles vragen en ik zal zo eerlijk mogelijk antwoord geven :-)

Liefs,
Denise

                              Volg jij ons al op Instagram , Bloglovin' & Facebook ?

24 opmerkingen:

  1. Pff jeetje wat een hoop heb je meegemaakt toen, gelukkig is het allemaal goed gekomen. Zal ook voor je ouders echt schrikken zijn geweest.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een hele dikke knuffel voor jou! ❤️

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mijn oma heeft deze operatie ook gehad dus ik weet hoe ongelofelijk zwaar deze geweest moet zijn. Hele dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. De titel is goed gekozen meid ;) Ik vind het behoorlijk heftig maar je gaat er heel goed mee om ,topper!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hahahaha ja goed kan ik dat hè? ;-) ( lang leve Rebecca). Dankjewel! <3

      Verwijderen
  5. Ohhh jeetje Denies, echt gelukkig maar dat alles is goed gekomen <3!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Sjonge wat een heftig verhaal zeg. Op zo een jonge leeftijd al zo veel meegemaakt. Heel mooi om je aan je motto te houden <3 super dat je dit hebt gedeeld, enne.. Wat een goeie titel hihi

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel! Hahaha, jaa degene die dat heeft verzonnen is echt een genie haha! <3

      Verwijderen
  7. Pfoe, wat heftig allemaal! Gelukkig is alles toen goed gekomen! <3

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een heftig verhaal. Lijkt me bizar dat je zoveel nieteer weet. Dat vind ik echt eng. Ik heb wel veel operaties gehad maar altijd met plaatselijke verdovjng en binnenkort is mn 1e keer narcise. Waar ik enorm tegenop zie. Omdat ik dan niet weet wat er gebeurd.

    Ik hoop dat je voorlopig goed zit en je niet snel weer geopereeerd hoeft te worden <3

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jaa, ik vond en vind dat nog steeds zo raar! Mij lijkt alleen verdoving juist echt eng, omdat ik tijdens een operatie gewoon liever niet weet wat ze doen haha. Komt goed lieve Eilish <3

      Verwijderen
  9. Wauw wat heftig! het is een bizar idee dat het tegenwoordig gewoon kan. Dat je zelfs met andermans (of van dieren dus) ledematen of organen kan leven. Ik vind het heel bijzonder en knap! Het is rot om te weten dat je nog een keer geopereerd moet worden, maar zo te lezen ben je onwijs sterk! Ik hoop voor je dat het pas over een hele lange tijd hoeft! <3

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jaa, dat vind ik ook echt bijzonder! Wat lief, dankjewel Justine! <3

      Verwijderen
  10. Mooi geschreven Denise! Ik collecteer voor de Hartstichting (ook omdat ik zelf hartpatiënt ben) en door verhalen zoals die van jou, weet ik waar ik het voor doe!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel! Aah wauw, wat goed dat je dat doet! :D

      Verwijderen
    2. Bedankt! Super dat je hier zo mooi over kan schrijven, prachtig (en ook nog eens best leerzaam voor je lezers)!

      Verwijderen
  11. Na je een tijdje gevolgd te hebben op Twitter lees ik je verhaal over je hart nu voor het eerst. Wat heftig zeg! Gelukkig is het goed afgelopen. Maar gezondheid is inderdaad niet vanzelfsprekend. Vind het super knap en mooi hoe je dit zo open deelt! En ik hoop voor je dat je volgende operatie nog vele jaren niet hoeft! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Heftig zeg.. hopelijk duurt het nog vele jaren voor een volgend operatie... kwam toevallig op je blog terecht vandaar..

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Heftig zeg.. hopelijk duurt het nog vele jaren voor een volgend operatie... kwam toevallig op je blog terecht vandaar..

    BeantwoordenVerwijderen