Als jullie de blog al langer volgen, weet je dat ik een hartafwijking heb ( Tetralogie van Fallot) waar ik een aantal keer aan geopereerd ben. Hier kan je er iets meer over lezen. En bij een operatie horen natuurlijk ook littekens. Waarvan ik er dus een paar heb. Één valt behoorlijk op. Ik krijg er veel vragen over, en ik zie mensen heel vaak staren naar dat plekje onder mijn hals. Daarom dacht ik, ik schrijf er eens een artikel over!
Ik heb 3 echte littekens. 1 van een liesbreuk, en 2 van hartoperatie's. Het ene litteken zit eigenlijk altijd verstopt onder mijn bh of bikini, maar de grootste en de opvallendste is een grote ( zo'n 22 cm),dikke verticale streep op mijn borst. Erg opvallend dus. Maar hoe ga je daar mee om?
Natuurlijk, ik wacht nog steeds op de dag dat iemand iets uitvindt waardoor littekens totaal verdwijnen. Zolang ik me kan herinneren loop ik al met mijn litteken rond, maar na mijn laatste èchte hartoperate in 2010 is mijn litteken ( die ze opnieuw hadden gebruikt) echt lelijk geworden. Hij heelde maar niet en bleef vuurrood en dik. Er zat nog heel veel littekenweefsel op. Lelijk! Dat vonden mijn cardioloog en chirurg ook. Dus na alles geprobeerd te hebben. van speciale spuiten in het litteken ( Ja, echt!) tot de beste zalf en van littekenmassage door iemand die huidtherapie studeerde tot siliconenpleisters, wist de dermatoloog het ook niet meer. Er was nog één oplossing. Een nieuwe operatie. Ze zouden de huid weer opensnijden, er iets uithalen wat er toevallig nog inzat en daarna de boel weer dichtmaken. Oké, daar gaan we voor. Die operatie was op 14 februari 2012. Nu dus al bijna 3 jaar geleden. Helaas moet ik zeggen dat het litteken zich op dezelfde manier heeft geheeld als de keer in 2010. Of beter gezegd, nièt heeft geheeld. Ontzettend balen maar het is niet anders.
Ik krijg heel veel vragen over mijn litteken en de blikken die ik dagelijks krijg, zijn niet meer op 2 handen te tellen. Nu heb ik liever dat mensen vragen wat er is, dan dat ze ongegeneerd gaan staren.
Voor mij zit er niks anders op dan accepteren dat 'dat ding' er zit. Opzich vind ik littekens niet zo erg, het hoort bij mij en het zegt een boel over je verleden, maar dat het zo lelijk is geworden, dat vind ik wel erg jammer.
Maar schamen? Nee, waarom zou ik? Ja, mooi is wat anders. Maar ik weet dat ik er niks aan kan doen en wat ik zal zei, het zegt veel over een persoon. Ik hoor vaak dat mensen zich schamen voor littekens die bijvoorbeeld door brandwonden of net als bij mij, door operatie's zijn gekomen. Dat vind ik zo jammer! Het is echt nergens voor nodig. En iedereen die er een gemene opmerking over maakt is het gewoon niet waard. Blijkbaar is diegene gewoon niet in staat om na te denken en te beseffen dat de reden van een litteken ècht niet leuk is.
Heb jij ervaring met littekens? Hoe ga jij daar mee om?
Liefs,
Denise
Volg jij ons al op Instagram & Bloglovin'?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten