Gastblog - Leven met: Cerebral Palsy ( Hersenverlamming)

Vandaag een gastblog van Mireille, ze zit in een rolstoel door haar Cerebral Palsy. In dit artikel vertelt ze ons er wat meer over. Zo beschrijft ze ook een weekend. Kijk je mee?

Cerebral Palsy? Gehandicapt? Ja, juist en dan?

Hallo, ik ben een 26 jarige vrolijke meid met een handicap. Bij mijn geboorte bleek ik Cerebral Palsy te hebben. In de volksmond wordt het wel eens hersenverlamming genoemd. Mijn lichaam reageert spastisch waardoor ik niet kan lopen en me verplaats in een elektrische rolstoel. Ik heb ook leerproblemen en volgde mede daardoor les in het bijzonder onderwijs. Maar sinds kort heb ik een droom: zelfstandig hondeninstructeur worden. Daar is heel wat organisatie, wilskracht en moed voor nodig want ik volg de opleiding in het gewone onderwijs. Zonder een Persoonlijk Assistentie Budget!

De bel gaat ! “Airco? Voordeur” roep ik hem vrolijk toe. Vlotjes loopt mijn hulphond naar de voordeur. Behendig trekt hij aan het touwtje die aan de deurklink hangt “Dag Airco” kwispelend loopt hij terug naar me toe met Mieke en vrijwillige assistent Sarah achter zich aan.

Aangezien ik dit weekend een tweedaags seminarie ga bijwonen over hondengedrag en lichaamstaal en er geen huishonden toegelaten zijn gaat Mieke, mijn jongste Golden Retriever op logement bij Sarah, haar man en hun Engelse Pointer Lance. Ze zal er weer de tijd van haar leven hebben. ’t Amusement en gedraag je goed Mieke!

Het spreekt vanzelf dat Airco dit weekend met me meegaat. Zijn plastiek tas met zijn eten, blauw boekje en zijn knuffel heeft Karine al klaar gezet alsook mijn reistas. Karine is mijn poetshulp en komt alle werkdagen bij me langs en is in principe mijn rechterhand. Ze helpt me bij het onderhouden van mijn huisje, ze helpt me bij het bereiden van een maaltijd. Ze wast en strijkt m’n kleren en iedere week gaat ze samen met me boodschappen doen. We kennen elkaar goed en zijn prima op elkaar ingespeeld. Voor mij is ze niet alleen m’n hulp maar door de tijd is ze ook een goeie vriendin geworden.

Ik heb sinds vorig jaar een eigen auto waar ik jammer genoeg niet zelf mee kan rijden. Daarom zocht ik via de krant en oproepjes via Facebook vrijwilligers assistenten en chauffeurs. Dit weekend ga ik met vrijwilliger Freddy op stap. Uitstapjes organiseren is vaak een hele uitdaging.Een lange afstandsrelatie, op verplaatsing studeren en willen leven zonder PAB is niet makkelijk met Cerebral Palsy. Gelukkig heb ik een heel goed team vrijwilligers die in mijn plannen geloven. Ik wacht al een negen jaar op een Persoonlijk Assistentie Budget. Maar omdat je dat budget niet kan combineren met een Dienst Zelfstandig Wonen heb ik er (nog) geen recht op. Daarom heb ik besloten deze dienst te verlaten, een huis te kopen en te laten aanpassen aan mijn noden. Ik heb momenteel enkel professionele hulp binnenshuis. De overheid blijkt maar niet te begrijpen dat mensen met een beperking ook naar buiten treden … .  Verdorie toch! Onbegrijpelijk! Anno 2015.

Maar goed, hopelijk veranderd de situatie als ik binnen een half jaar deze dienst verlaat en in mijn eigen huis ga betreden of als het PVF in voege gaat. Na wat bange uren met veel heen en weer getelefoneer is het gelukt. Freddy en ik gaan vandaag richting Vlaams Brabant waar ik samen met m’n vriend (die op twee uur van mij vandaan woon en zelf rolstoelgebruiker is) privéles karate volg. “Karate vanuit een rolstoel beoefenen? Lukt dat!” hoor ik jullie denken. Natuurlijk! Alle Kata’s worden aangepast zodat de reeks bewegingen tegen een denkbeeldige tegenstander kunnen worden uitgevoerd vanuit de rolstoel. Als we een Kata goed beheersen dan kunnen we Kumite doen; een gevecht. Niet tegen een vreemde maar samen met onze eigen buddy (gevechtspartner). Dat gevecht wordt ingeoefend en getoond aan een jury (allemaal ervaren karateka’s zonder handicap) waar we dan punten van krijgen. Wij volgen Karate bij SF Dojo in Leuven in Vlaams Brabant België. Zondag neemt mijn vriend deel aan het Europees kampioenschap. Wensen jullie hem ook succes!?

Zaterdag start voor mij ’t seminarie. Dit seminarie is belangrijk voor mij want ik wil mij specialiseren in het heropvoeden van honden die (extreem) bang zijn, probleemgedrag hebben of (extreem) agressief zijn. Als tweede specialisatie wil ik me richten op rolstoelvriendelijke hondensporten. Ik ben ervan overtuigd dat, als je werkt met je hond door middel van positieve bekrachtiging een betere band kunt hebben met je huisdier en dat ook mensen met een beperking voor hun huisdier(en) kunnen zorgen. Ik hoop dat wanneer ik ben afgestudeerd en de nodige certificaten en diploma’s op zak heb, dat ik als zelfstandig hondeninstructeur aan de slag te gaan en dat ik daardoor vele honden en baasjes kan helpen. Niet evident wanneer je een beperking hebt en in een rolstoel zit maar ik geloof dat het kan. 

Ik bewonder je doorzettingsvermogen Mireille, met deze wilskracht komt je er wel! Bedankt voor je input! Wil jij ook je verhaal kwijt? Dan kan je een mailtje sturen naar blogbydeslie@hotmail.com en dan antwoord ik zo snel mogelijk! :)

Liefs,

Denise

                              Volg jij ons al op Instagram , Bloglovin' & Facebook ?