vrijdag 10 april 2015

Gastblog - Leven met: Een eetstoornis

Bron


Vanaf nu komt er (bijna) elke week een artikel online van iemand die wat verteld over zijn of haar ziekte. Dat kan een lichamelijke ziekte zijn, maar ook een psychische ziekte. Dit om het taboe een beetje te verbreken dat op sommige ziektes rust. Begin vorig jaar schreef ik al wat over Onzichtbare ziektes. Ik kreeg veel reacties van mensen zich die herkennen in de ziektes die ik beschreef. Toen ik op school ook uitleg kreeg over (psychische) ziektes en merkte dat er zoveel onbegrip over bestond, besloot ik dat dat moest veranderen. Ik hoop dat de lezers van deze nieuwe rubriek een beetje gaan inzien dat deze ziektes geen aanstellerij zijn en er wat meer begrip voor hebben. De persoon in kwestie wil graag anoniem blijven. 


Ik heb me altijd een beetje anders gevoeld. Wat het is, is tot op de dag van vandaag onduidelijk. Ik ben vroeger gepest, en heb op hoog niveau gebasketbald. Op mijn 14e sportte ik 7x per week. Op mijn 16e ben ik plotseling gestopt, om mijn school te redden. Ik spijbelde vrij veel, ik had angst voor sommige lessen en bij anderen vroeg ik me af wat ik er deed.  

Dat lukte helaas niet, ik zakt van VWO naar HAVO. Gelukkig werd ik aangenomen op de modeacademie. Ik was trots als een pauw. Maar diep van binnen bleef ik ongelukkig. Ik was gepest, en had slechte ervaringen met jongens. Ik voelde me slecht over mezelf en had altijd al vreemde eetgewoonten. Ik kon zomaar besluiten om alleen crackers te eten als ontbijt/lunch en gezond avondeten.  

Op een bepaald punt sloeg het door. Het werd minder en minder en uiteindelijk at ik uiteindelijk nog een halve aardappel en 125 gr. groenten op een dag. Ik stapte zelf naar de dokter want ik merkte dat ik afwezig werd en het niet meer zo ging. Daarnaast was ik gek genoeg gefascineerd door anorexia. Ik vond het verwonderlijk dat mensen zichzelf dat aan konden doen. Tot het me dus zelf overkwam en ik zelf in de hel kwam en begreep dat het niet eens als keuze voelde.  

Maar dat heeft me wel gered, ik herkende de symptomen en kon snel naar de dokter. Na een half jaar van ziek zijn kwam ik bij de GGZ-instelling. Mijn moeder schrok zich rot, zij dacht dat ik gewoon aan het lijnen was, en dat het een fase was, omdat ik die wel vaker had.  

Ik moest stoppen met de studie die ik zo graag wilde omdat ik me niet meer kon concentreren. Ik zou het na een jaar weer oppakken. Ik ben 1.81 en startte op een gewicht van 64 kg, ik ben altijd slank geweest. Op mijn laagst woog ik 52 kg.  

Helaas hielp de GGZ mij nauwelijks. Mijn eetpatroon verbeterde wat, maar emotioneel zat ik nog knel. Na een jaar moeten ze de behandeling stoppen en wordt je weggestuurd onder het mom: “Je bent beter.” Iets wat ik allesbehalve was. Ik moest terug naar school, maar was erg depressief. Ik mistte een hoop lessen en was de wanhoop opnieuw nabij.  

Op mijn werk in de winkel ging het ook slecht, ik moest op gesprek komen en kreeg een waarschuwing dat ik een zombie leek op het werk en dat als het niet verbeterde ik ontslagen zou worden.  
Van de modeacademie werd ik weggestuurd, ik had volgens de leraren geen progressie gemaakt en zou het volgende jaar niet redden. Logisch als je het mij vraagt, ik kon me niet bezighouden met school omdat ik met mezelf in de knoop zat. 

Ik ging opnieuw naar de dokter omdat ik niet tevreden was. Ik werd nu naar Human Concern gestuurd. Daar heb ik twee jaar met ervaringsdeskundigen 1x per week moeten praten. Daar werd gekeken naar de problemen achter de eetstoornis. Dat heeft me erg ver gebracht. Vroeger kon ik niet praten, kon ik niet uitspreken wat ik voelde en dit was mijn grootste oefening. Ik had vroeger geen goede band met mijn moeder, door de eetstoornis en de therapie zijn we echter bij elkaar gekomen. Zij kreeg ouderbegeleiding en leerde me begrijpen, en ik leerde me uitspreken. 

Het ergste vind ik wat het me gekost heeft. Mijn vrienden begrepen me niet en zeiden zaken als: “Maar ik zie helemaal niets” of “Maar ik ben een paar kilo aangekomen en ben hartstikke gelukkig, waarom kan jij dat dan niet zijn?” Mensen denken vaak dat je er gelijk uit hoort te zien als een skelet maar dat was bij mij niet zo. Door het sporten had ik nog genoeg spieren en ik heb gewoon heupen en borsten. Het duurt enkele jaren tot je spieren echt aangevreten worden en de heupen behoud ik natuurlijk doordat het bot is. Maar het voelt alsof je je aanstelt en, omdat er niet echt iets opvallends aan je is, het staat niet op je voorhoofd, is het er niet. Ze begrepen niet dat ik sneller chagrijnig was, dat ik controle zocht over meer dan alleen eten en dat ik juist hun liefde en aandacht nodig had. Iets wat ik niet kreeg. Ik heb ze dat altijd kwalijk genomen. 
Mijn studie was ik kwijt, ik zit momenteel in mijn derde jaar communicatie. Ik mis de modeacademie nog regelmatig. Ik voelde me daar thuis, het was creatiever.  

Ik had een relatie maar die werd tijdens mijn behandeling verbroken, ik was onhandelbaar; moest dagen van te voren weten wat we zouden gaan eten als avondeten zodat ik me er mentaal op kon voorbereiden.  
Ik heb nieuwe vrienden moeten maken, iets wat rond je 21e vrij lastig is, omdat de meesten al hun eigen groepjes hebben. Ik kan nu nog steeds niet zeggen dat ik échte vrienden heb. Maar dat is voor nu oké.  
Het ergste wat ik in die tijd heb meegemaakt zijn de vooroordelen. Mensen dachten dat het door de media kwam, ik wil natuurlijk in de mode werken als journaliste dus het was de schuld van de magazines. Naasten die na een maaltijd, zelfs soms nog tot op de dag van vandaag vragen: “Oh, ga je nu alles eruit gooien op de wc?” Terwijl ik gewoon toevallig na het eten naar het toilet moest. Maar vooral het “Ik zie niets” deed erg veel pijn. Alsof het er dan simpelweg niet is. 

Ik heb mijn lichaam stuk gemaakt met laxeerpillen (zo’n 16 per keer) mijn darmen hebben lang daarna moeten herstellen. Ik nam verschillende andere pillen die je gewoon bij de drogisterij kon kopen om honger te stillen en braakte af en toe. Hierdoor krijg ik op bepaalde momenten soms nog steeds braakneigingen omdat ik rond dat tijdstip of locatie overgaf. Helaas spuug ik daardoor nu ook sneller als ik alcohol heb gedronken. Mijn darmen hebben af en toe nog steeds kuren.  

Ik hoop dat mensen leren begrijpen dat een eetstoornis niet betekent dat je er als een skelet uit hoeft te zien. Ik had zwaar ondergewicht maar je zag niets, en dat durf ik, nu ik gezond ben, te zeggen. Soms wenste ik dat ik een ziekte had die je zag, puur zodat mensen je serieus nemen.  Ik heb 4 jaar een eetstoornis en 3 jaar therapie gehad. De belangrijkste jaren uit mijn jeugd heb ik zitten denken aan calorieën en afvallen. Mensen moeten gaan inzien dat het geen keuze is. Niemand zou zichzelf zo kunnen uithongeren en lijden uit zichzelf tenzij je geestesziek bent.  

Er is aanleg voor nodig, het zit in je DNA om het te ontwikkelen, en je moet bepaalde karakter eigenschappen hebben en daarnaast vaak een gebeurtenis. Een trauma, scheiding van ouders etc. Het kan van alles zijn. Ik probeer anorexia nervosa uit te leggen als een dwangneurose, verslaving en schizofrenie. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet weet hoe deze ziektes precies werken, maar de dwangneurose liet me dwangmatig eten, niet eten op bepaalde tijdstippen of dagen dit of dat eten. Anders zou ik echt megadik worden.  
De verslaving zat hem in het minder worden. De nummers lager zien worden op de weegschaal (Ik woog mijzelf 5 keer per dag om zeker te zijn dat het lager zou gaan) en daarnaast kon ik gewoon op een stoel zitten en de hele dag bezig zijn met nadenken over eten, niet eten, berekenen, sporten, afvallen, pillen, braken en dat vulde mijn hele dag en ik had het gevoel dat ik volledig de controle had. Dat is het gevaarlijke, want dat is niet wie je bent uiteraard. Dat is de ziekte. 

Als laatste lijkt het op schizofrenie. De continue stemmen die roepen dat je van alles moet doen. Misschien moet je maar dood? Ga je dood aan een cracker? Nee! Dat mag je niet eten dan kom je aan! Ik werd paranoia. Als ik in de trein zat en iemand at een patatje in mijn buurt had ik het gevoel dat ze het expres deden om mij te martelen. Ik vond het vreselijk om daar in de buurt bij te zitten. 
Het erge is; ik ben helemaal gezond. Ik ben blij dat ik van feestdagen als pasen en kerst kan genieten en gewoon taart op mijn verjaardag kan eten. Toch zijn er dagen dat ik het mis. Het gevoel van controle die ik toen had geeft je een machtig gevoel ookal is je lichaam zwak. Het is bizar dat je geest en ziekten zoveel kracht kunnen uitoefenen. Er zijn mensen die hierdoor gewoon sterven. Door de kracht van de geest die zo misleid wordt. Anderen nemen hun leven doordat ze in zo’n kleine wereld leven van isolatie en eenzaamheid.  

Ik weet nu dat het gevoel van controle gewoon schijn is. Maar dit is wel de reden dat zoveel mensen terugvallen, ook na periodes dat alles prima lijkt. Het eten is niet altijd de indicatie dat het goed gaat. Dat een anorect een patatje eet of iets ongezonds betekent niet dat diegene beter is. Vaak is het zo dat iemand eerst beter gaat eten, maar dat de gevoelens van machteloosheid heftiger worden. Wie niet eet, voelt geen emotie. En als je weer begint komt het extra hard binnen. Vandaar dat een hoop depressief ook zijn. En dan vallen ze terug in de stilte en rust van de eetstoornis. Het is een verdoving voor het leven. 
Die verdoving is weg, de emoties zijn terug en ik heb mijn leven daarmee ook weer in eigen hand.  

Onwijs bedankt voor je input. Ik vind het heel knap dat je je verhaal zo goed kan uitleggen. Heb jij dit gelezen en herken je het? Zoek hulp. Dat is zo belangrijk! Ook kan je terecht op site's als Proud2beme. Dit is een site TEGEN  eetstoornissen. Dus het tegenovergestelde van ProAna!  De cijfers in dit artikel moet je niet als richtlijnen nemen. Als jij zwaarder/lichter/langer/kleiner oid bent, kan je nog steeds heel ziek zijn! Wil jij nou ook je verhaal kwijt in deze rubriek? Dat kan! Je kan dan een mailtje sturen naar blogbydeslie@hotmail.com en dan plaatsen wij je (anonieme) verhaal over je lichamelijke of psychische ziekte op onze blog! :)

Liefs,
Denise

                                     Volg jij ons al op Instagram , Bloglovin' & Facebook ?

8 opmerkingen:

  1. Wat een verhaal! Zo waar dat dingen die je niet ziet niet serieus worden genomen door de buitenwereld!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, heftig hè! Ja.. Ik vind dat zo erg jammer! Onbegrip kan een (psychische) ziekte alleen maar erger maken!

      Verwijderen
  2. wauw heel heftig maar heel goed geschreven ik denk dat mensen hier een heel andere mening omdat mensen niet goed weten wat het is en hoe het allemaal werkt! ben benieuwd naar de rest van je column!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja precies! Daarom vind ik het ook belangrijk dat deze dingen ook eens goed worden opgeschreven :)

      Verwijderen
  3. Heel mooi geschreven! Ik heb zelf NAO, dat wordt ook zo lekker begrepen, not!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. gaat die blog letterlijk over jou?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nee! Dit is een gastblog. Dus geschreven door iemand anders. Alleen de inleiding en het slot heb ik geschreven. De rest is letterlijk gekopieerd en geplakt. uit de mail :)

      Verwijderen