vrijdag 24 april 2015

Gastblog - Leven met: Een grote angst voor verlies



Alle verhalen die ik hier deel vind ik heftig. En elke blogger die haar (of zijn) verhaal in deze rubriek vertelt verdiend een medaille. Ik heb in mijn leven best wel heftige verhalen gehoord. Tijdens (ziekenhuis)opnames, van vriendinnen, bij mijn stage's of op mijn opleiding bijvoorbeeld. Maar zo'n verhaal als van Loes behoort wel tot één van de heftigste wat je als iemand van mijn leeftijd mee hebt kunnen maken. En ze is zo dapper om haar verhaal met ons te delen. Kijk je mee?


Als kind zijnde had ik angsten. Ik was bang voor spinnen, knallen, insecten en nog zoveel meer. Waar dit bij de meeste kinderen grotendeels weggaat, werd het bij mij erger. Ik ben toen naar een kinderpsycholoog gegaan wat een korte tijd heeft geholpen. Ik was niet meer bang voor spinnen, knallen en insecten, maar ik was ontzettend bang om mensen om me heen te verliezen. 

Mijn oma overleed toen ik 9 was. Ze kreeg een hartstilstand, en ik heb haar, samen met mijn broertje op de badkamer gevonden (we gingen haar ophalen en mijn moeder bleef wachten in de auto, alleen maakte ze de deur niet open). Dit deed veel met me, en ik had hier veel last van. Toen kwamen we erachter dat mijn angsten niet weg waren, maar dat ze op een andere manier er nog steeds zaten. Wanneer ik thuis kwam van school doorzocht ik het hele huis om te kijken of daar niet een van ouders lag. Het ging ontzettend ver. Weer ging ik naar een psycholoog, en weer heeft het geholpen. Op mijn 15e is mijn vader na een ontzettend kort ziektebed overleden. En kijk eens, weer een dierbare die ik verloren was. 

De angst was niet enorm aanwezig, maar hij zat er wel. Ik ging door met mijn leven, zocht geen hulp om het overlijden te verwerken, en stopte het allemaal weg. Totdat ik vorig jaar na het halen van mijn HAVO-examen als 18-jarige begon aan de Pabo. Op de Pabo werd ik verschrikkelijk vaak geconfronteerd met mezelf, en dus ook met mijn onverwerkte verdriet. Mijn angsten waren sterker aanwezig dan ooit.

Het ging slechter met me, doordat mijn angsten langzaam maar zeker mijn leven over begonnen te nemen. Ik kende dagelijks 3 agenda's uit mijn hoofd. Die van mijn moeder, van mijn broertje en die van mijn vriend. Ik wist precies wat ze op welk moment deden, zo kon ik controleren of er niks aan de hand was als ik thuis kwam en ze waren er niet. Alleen hadden ze niet constant wat te doen, en zelfs dan wilde ik alles onder controle hebben. 

Ik wilde vooral de controle hebben over mijn moeder, want het kon gewoon niet dat haar ook wat zou overkomen. Ik was mijn vader al kwijt, en dan zou ik echt niet ook nog zonder moeder kunnen!  Natuurlijk gebeurde het regelmatig dat mijn moeder de telefoon niet direct opnam, en dan kreeg ik een paniekaanval. Die werd steeds erger tot op het moment dat ik bevestigd kreeg dat er ook daadwerkelijk niets aan de hand was. Dit kon 10 minuten duren, maar ook 1 tot 2 uur. Ik kreeg buikpijn, moest huilen, mijn hart ging enorm snel kloppen en ik kon niet meer helder denken. Ook kon ik haar dan wel 5 keer binnen een minuut bellen. 

Ik had deze paniekaanvallen regelmatig, soms elke dag wel eentje. Het was op een gegeven moment zo erg dat ik hierom ben moeten stoppen met school, en ik hulp moest zoeken. Dit was niet leuk meer en het vrat energie. Ik ben toen in april gestart met wekelijkse therapie, en ik ging daar ontzettend goed vooruit. Ik ben in de zomer zelfs 2 weken met alleen mijn vriend op vakantie geweest, en dit was een enorme overwinning. Een week nadat ik terug was, gebeurde het ergste wat er ooit in mijn leven gebeurde. Mijn moeder overleed heel erg plotseling. Ik was er kapot van. Dit kon toch niet? Ik was er altijd zo ontzettend bang voor, en deed er alles aan om het niet te laten gebeuren, en nu gebeurde het toch.

De angsten werden weer bevestigd, en klampten zich vast aan mijn broertje, vriend en nu ook mijn zus. Bij mijn zus viel het mee. Ik word alleen hartstikke gek bij het idee dat ik haar niet meer zou hebben. Alleen bij mijn broertje en vriend was het weer net zo sterk als bij mijn moeder. Na enkele maanden besloot ik dat ik zo niet meer wilde leven. Ik had inderdaad de bevestiging dat je mensen om je heen verliest, maar het mocht niet mijn leven beheersen. Ik ben na het overlijden een tijdje gestopt bij mijn therapie, maar was daar nog wel onder behandeling. Ik kon dus meteen weer beginnen met het verwerken van de dood van mijn moeder, én het opnieuw onder controle krijgen van mijn angsten.

Ook zijn ze toen langzaam aan gestart met het onderzoeken of de angsten niet een onderdeel zijn van een persoonlijkheidsstoornis, zoals dat heel erg klinkt. Alleen betekent het dat de angsten er altijd zo erg hebben gezeten, en dat ik er niks aan kan doen. Dat het bij wijze van spreke een patroon is wat ik heb opgebouwd, en dat het dus onbewust gebeurt. Op dit moment zijn ze er nog mee bezig, maar ik kan wel zeggen dat het al stukken beter met me gaat. Ik ga wekelijks naar mijn therapie, en werk er ontzettend hard aan om het onder controle te krijgen en er mee te leren leven. Ik kijk positief tegen het leven aan, ondanks alle nare gebeurtenissen. Het zonnetje schijnt weer en het is heerlijk om weer gewoon goed in mijn vel te zitten, al kan ik niet wachten tot de dag dat ik mijn angsten volledig onder controle zal hebben en ik ze ook daadwerkelijk aan de kant kan duwen als ze weer komen!


Ik krijg ook na de zoveelste keer lezen weer een brok in mijn keel. Ik ben blij dat het nu een stuk beter met je gaat! Onwijs knap dat je zo positief bent gebleven Loes! Bedankt voor je bijdrage! Wil jij ook je verhaal kwijt in deze rubriek? Stuur me dan een mailtje via blogbydeslie@hotmail.com en ik zal je zo snel mogelijk beantwoorden!

Liefs,
Denise 

                                   Volg jij ons al op Instagram , Bloglovin' & Facebook ?

8 opmerkingen:

  1. Reacties
    1. Ja inderdaad.. Maar ik vind mijn weg er wel in! Probeer alles zo positief mogelijk in te zien! Liefs

      Verwijderen
  2. Pff wat vreselijk voor je! Ik hoop dat je ooit helemaal over deze angsten heen komt en je leven kunt leven zoals je dat wilt, veel sterkte <3 Liefs Sabrina

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja het is inderdaad niet heel fijn.. Ik hoop ook dat ik mijn leven binnenkort weer kan leven zonder angsten, of ze in ieder geval kan onderdrukken. Daar ben ik dan ook heel hard aan het werken! Dankjewel <3 Liefs

      Verwijderen
  3. Wat ontzettend heftig zeg. Ik vind het echt mega dapper van je Loes. Niet alleen dat je dit met ons deelt, maar ook dat je door blijft zetten.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ahww superheftig, sterkte met alles! Vind het echt knap van je!!�� x Daisy

    BeantwoordenVerwijderen